У ЦАРКВЕ

Некалі даўно, у мінулым жыцці, яны былі блізкімі родзічкамі. Хадзілі адна да адной на дні нараджэння і іншыя святы, дарылі падарункі, дзяліліся запаветным.

Потым нечага пасварыліся – ці памятаюць ужо самі, з-за чаго? Сварка з-за дробязі разрасталася, як снежная лавіна, успаміналіся колішнія забытыя ці дараваныя крыўды і недагаворкі: “Ты казала, я казала” – і паступова накрыла абедзвюх дзевятым валам нянавісці – такім, што ні ўздыхнуць, ні войкнуць.

Цяпер яны -- непрымірымыя ворагі. Не вітаюцца, не размаўляюць. І ў размовах з іншымі для азначэння адна да адной ужываюць адзін толькі займеннік трэцяй асобы – “Тая”. Часам дадаючы да яго яшчэ які-небудзь назоўнік ці прыметнік – “ведзьма”, “шалёная”, “аферыстка”.

І ўсё ж яны рэгулярна сустракаюцца. У нядзелю, у царкве. Кожная падыходзіць да алтара, цалуе ікону, ставіць свечку. Кожная пасціцца, ходзіць да споведзі, прычашчаецца. Шчыра моліцца. Просіць у Госпада дапамогі. Просіць пакараць сваіх ворагаў – маючы на ўвазе тую, што стаіць побач і гэтак жа ўтрапёна прамаўляе “Ойча наш” і “Верую…”. І кожная пераканана, што Бог дапаможа менавіта ёй, бо “воздастся не словам их, но по делам их”, а справы – кожная ў гэтым упэўнена – яна робіць толькі добрыя. І хто ж заслугоўвае Божай міласці, як не яна -- і Божага пакарання, як не Тая…

Як гэта нагадвае біблейскую прытчу пра мытара і фарысея. Вось толькі мытараў апошнім часам нават у царкве становіцца ўсё менш: колькі ўжо такіх, што навучыліся рабіць злыя справы з Божым імем на вуснах, спрабуючы не толькі сябе і іншых, а нават Усявышняга пераканаць, што гэта -- дабро…