Да Артура Цяжкага

На цвінтары касцёла Божай Маці

гармонія, якую ты шукаў,

над дрэвамі, нібыта поўсць ягняці

плывуць аблокі ў небе,

што як стаў;

ставок маленькі з цёплаю вадою,

дзе так прыемна ногі памачыць

і піць тумана водар сырадойны,

і сэрца набалелае лячыць.

 

Але нябесны стаў такі халодны,

як шыбы мутных гарадскіх вітрын.

Што адчуваецца душы свободнай,

тваёй душы,

ты ж – хутаранскі сын?

Ідылію лугоў, бароў, разораў,

гаворкі простай ў хаце за сталом,

на даматканых посцілках узоры –

пад новым небам ці знайшоў свой дом?

 

Перакуліўся свет, перамяніўся,

дзічэюць вёскі, вымірае люд.

ты не прарок,

але прароцтвам збыўся

аповедаў тваіх сухі прысуд.

А што нам засталося? Водар мяты,

блакіт дажджоў, ды прыдарожны крыж,

і томік твой зачытаны, памяты,

і памяць, што заўжды прыходзіць звыш.



Алла Клеменок