Да Артура Цяжкага
На цвінтары касцёла Божай Маці
гармонія, якую ты шукаў,
над дрэвамі, нібыта поўсць ягняці
плывуць аблокі ў небе,
што як стаў;
ставок маленькі з цёплаю вадою,
дзе так прыемна ногі памачыць
і піць тумана
водар сырадойны,
і сэрца
набалелае лячыць.
Але нябесны стаў такі халодны,
як шыбы мутных гарадскіх вітрын.
Што адчуваецца душы свободнай,
тваёй душы,
ты ж – хутаранскі сын?
Ідылію лугоў, бароў, разораў,
гаворкі простай ў хаце за сталом,
на даматканых посцілках узоры –
пад новым небам ці знайшоў свой дом?
Перакуліўся свет, перамяніўся,
дзічэюць вёскі, вымірае люд.
ты не прарок,
але прароцтвам збыўся
аповедаў тваіх сухі прысуд.
А што нам засталося? Водар мяты,
блакіт дажджоў, ды прыдарожны крыж,
і томік твой зачытаны,
памяты,
і памяць,
што заўжды прыходзіць звыш.
Алла Клеменок